Rennen naar het bos

Zuko had niet door dat Terror er stond en zoende Rose nog steeds. Ineens voelde hij zich warm worden van binnen, maar niet omdat hij Rose zoende. Zijn ogen schoten ineens open en er was letterlijk vuur in te zien branden. Hij liet Rose los en van hem afgleiden. Hij sprong overreind en gromde lichtjes. ''hij is hier..'' zei hij nijdig en hij balde zijn vuisten waarna er vuur om zijn vuisten verscheen.

Rose keek hem aan, en ze schrok wel een beetje van hem. Daarna bleef ze gewoon op de grond zitten, en Terror keek in de richting van de grot. "Wie is er hier Zuko?" Vroeg Rose dan zachtjes tegen hem, en ze stond dan rustig op. Voorzichtig ging ze tegen hem aanstaan, en ze legde haar kin op zijn schouder. Ze zou hem helpen met alles, en ze gaf hem dan nog een zacht kusje in de nek.

Zuko hoorde haar vraag en voelde toen hoe ze tegen hem aan ging staan en een kusje in zijn nek gaf. Hij draaide zich om en het vuur om zijn vuisten werden groter. ''luister ik snap dat je wil helpen, maar dit moet je me alleen laten doen'' zei Zuko en hij keek haar scherp aan. Daarna pakte hij de kokers met zwaarden en bond die weer op zijn rug. Hij ging naar de ingang van de groot en sloot voor even zijn ogen. Hij haalde diep adem en begon toen te rennen. Hij kwam bij de uitgang en stond tegenover de groep met een vreemde man erbij. Naja voor Zuko was hij niet vreemd. Het was zijn eigen vader..

Rose schrok even van zijn reactie, en ze keek dan weg van hem. Ze deed een paar stappen naar achteren, en ze keek hem aan. "Wees wel voorzichtig ok?" Vroeg Rose dan bezorgd aan hem, en ze ging dan maar zitten bij het water. Ze zucht heel even diep, en ze staarde doelloos naar het water. Ze hoopte dat hij er ongedeerd van afkwam, maargoed ze ging hem niet helpen omdat hij het gezegd had.

Zuko gromde lichtjes en keek strak naar zijn vader. ''waarom ben je gekomen?'' vroeg hij nijdig. ''door jou heb ik dit'' zei hij daarna nog nijdiger en hij wees op zijn litteken. ''dat heb ik gedaan ja, maar nu moet je thuis komen'' zei zijn vader met een licht grijnsje en de man sprong van zijn paard af. ''dan zul je erom moeten vechten!'' riep Zuko kwaad naar hem. ''met genoegen'' zei zijn vader grijnzend en die schoot dan ook ineens een stevige vlam op Zuko af. Zuko zag het niet aan komen en knalde naar achteren door de grot heen. Hij kwam weer op de plek terecht waar Rose zat en stond grommend op. Zijn vader kwam de opening uit en een paar soldaten volgden. ''grijp dat meisje'' zei de vader van Zuko en de soldaten gingen op Rose af. ''je zult haar toch niet te pakken krijgen, net zoals mij niet'' zei Zuko en die schoot vuur af op zijn vader. Zijn vader weerde het af en schoot een hoeveelheid vuurballen op Zuko af. Zuko greep naar zijn zwaarden en er verscheen vuur omheen. Hij sloeg de vuurballen steeds door midden of ontweek ze. ''sorry vader, maar ik ben niet meer het zwakke zoontje zoals eerder'' zei Zuko tegen hem met een nijdige blik.

Rose zat rustig neer, en ze schrok zich dan rot. Terror was bij haar gaan zitten, en hij keek dan naar Zuko. Daarna zag hij die mensen, en hij ging beschermend voor Rose staan. Niet alleen hij was hier, maar ook het duivelspaard en de valk zaten bij haar. Het paard was nu helemaal anders, en ze klapte haar vleugels dan ook uit. Ze stond dan zelf op, en ze liep naar de soldaten toe. "Denken jullie nu echt dat jullie kunnen winnen?" Vroeg Rose dan nijdig aan hen, en stak haar armen gewoon uit(zie ava) Daarna vloog ze omhoog, en ze grijnsde heel even breed. Haar zilveren ogen waren nu zwart geworden, en ze had elektrische zwarte ballen op haar handen. Deze schoot ze met gemak af naar de soldaten, en ze lacht dan ook even gemeen. Haar haren gingen alle kanten, en ze merkte dan dat ze vuurballen naar haar gooide. "Firona Darkenos Sarambeth Duretha Lasmene Viscala Bunde." Riep Rose dan als spreuk uit, en zo veranderde de vuurballen in puntige zwarte ijsballen die in het rond vlogen bij de soldaten. Een voor één werden de soldaten geraakt door die ijsballen, en ze keek hen dreigend aan.

De soldaten vlogen naar achteren of werden geraakt door de ijsballen. Sommige waren erg gewond geraakt en stonden kreunend op. Ze stuurde vuur in de vorm van grote vlammen op haar af.

Zuko wist dat Rose zich wel zou redden en hij keek scherp naar zijn vader die een grote vlam maakte en die met rare bewegingen op Zuko afstuurden. Ineens was de vlam link, dan rechts, dan weer links. Zuko keek er nerveus aan en ineens kwam de vlam recht op hem af. Zuko stak zijn hand uit en schoot met zijn ogen dicht geknepen vuur op de vlam af en die sneed door midden. ''niet slecht zoon, maar die angst is nog steeds in die oogjes van je te zien..'' zei de vader met gemene grijns. ''ik ben niet bang!!'' riep Zuko nijdig en hij maakt van een sliert vuur een zweep en sloeg die hard en snel tegen zijn vader aan. Zijn vader keek verbaasd op en klapte naar achteren. Zijn vader stond grommend op en keek scherp naar Zuko.

Rose bleef de ijsballen sturen naar hen, en ze keek hen grijnzend aan. Hoe meer zij vuurballen naar haar gooiden, had zij meerdere ijsballen. Haar puurzwarte ogen keken de soldaten aan, en ze bleef de vuurballen in ijsballen veranderen. "Is dat echt alles wat jullie kunnen?" Zei Rose dan met een gemen grijns, en ze liet dan zwarte elektriciteit over hen gaan. Ook had ze de ijsballen gevuld met elektriciteit, en dat deed haar erg plezierig toekijken.

De ridders lieten sommige ijsballen smelten met hun vuur en een aantal richtten hun pijl en boog op haar af en schoten die af op haar. Opeens ging er elektrischiteit over hen heen en geen van hun kon het sturen. Sommige konden het een beetje afvuren maar andere vielen kreunend neer.

Zuko keek scherp naar zijn vader en wachtte op de volgende aanval, maar tot zijn verbazing ging zijn vader ineens recht staan en grijnsde lichtjes. ''je bent sterker geworden..'' zei hij grijnsend en hij liep op Zuko af. Zuko keek walgend naar zijn vader en snoof. ''en dat zie je nu pas..'' gromde hij. ''dat komt omdat ik het nooit zal zien'' zei zijn vader ineens luider en die schoot een krachtige vlam op Zuko af. Zuko keek met grote ogen en vloog een eind naar achteren en knalde met zijn rug vollop tegen een boom aan. Hij kneep zijn ogen dicht en spuugte wat bloed uit. Hij stond met een lichtte kreun moeizaam weer op en keek nijdig naar zijn vader. Zijn woede begon erger en erger te worden en hij voelde zijn hart in zijn borst bonken. Ineens verschenen er dan ook weer om zijn handen vuur en deze werden steeds groter. Het vuur leek om Zuko heen te gaan en zijn ogen werden vuur rood. ''wat krijgen we..'' zei de vader van Zuko verbaasd en die deed een stap naar achteren.

Rose bleef vechten met hen, en ze merkte dan pijlen op haar af. Helaas voor hen had de demonwolf deze weggeblazen door met zijn vleugels te wapperen, en hij begon dan ook luid te grommen naar hen. Even stampte het duivelspaard op de grond met haar voorhoeven, en ze kwam er een kleine aardbeving in de omgeving terecht. Rose keek dreigend naar de soldaten, en alweer kwamen er nog meer zwarte ijsballen omringd met zwart vuur.

De soldaten ontweken de ijsballen en keken ook in de richting van Zuko. ''moeten we de vuur heer helpen?'' vroeg een van de soldaten. ''het is zijn zoon, hij zal het dus zelf wel weten'' zei een andere. De soldaten keken weer naar Rose en deden een paar stappen naar achteren. Ze hadden wel in de gaten dat ze Rose niet zomaar konden pakken. En ze liepen snel naar de ingang toe.

Zuko zijn woede werd steeds erger en het witte in zijn ogen maakte ook plaats voor vuur rood. ''dit kan niet waar zijn..'' zei zijn vader verbaasd. Zuko spreidde ineens zijn armen en uit het vuur om hem heen ontstond een gigantische vuur rode draak. Het wezen brulde hard en Zuko zijn blik was nog steeds woedend. Hij deed dit ook onbewust en hij had niet in de gaten dat sommige stukken in de omgeving rond hem in brand vlogen. Zijn eigen ik was even verdwenen van de aardbol.

Rose voelde hoe haar energie begon af te nemen, en ze keek dan toe hoe de soldaten wegliepen. Daarna viel ze plots neer op de grond, en ondertussen waren de valk, het paard en de wolf in rook op gegaag. Rose lag daar verzwakt neer, en dat omwille van de energie die ze had opgebruikt. De ijsballen verdwenen gewoon, en ze sloot dan ook heel even haar ogen.

Zuko balde zijn vuisten en de draak voelde precies aan wat Zuko voelde, alsof ze één dezelfde persoon waren. Zuko wees ineens op zijn vader. Het dier opende zijn bek waarna er ineens een gigantische vlam eruit kwam en op de vader van Zuko af vloog. Het ging zo snel, en het was zo krachtig. De kracht die Zuko dan nu ook gebruikte kwam heel weinig voor. En je moest er veel energie aan weg geven. De vuurrode draak vloog dan ook op de vader van Zuko af en wikkelde zich om hem heen. Het dier schoot weer vuur op de vader van Zuko af en de vader kon nergens heen.. Je hoorde dan ook plots een pijnlijke schreeuw en ineens verdween de draak. Op de plek waar de vader had gestaan was nu niets anders te zien dan een plek van verbrand gras. Zuko zijn ogen werden weer normaal en die rolde een keer waarna die dicht vielen en Zuko door zijn knieén zakte en stil op de grond lag.

Rose bleef zo liggen, aangezien ze teveel energie had gebruikt met de elektriciteit. Daarna hield ze haar ogen gewoon gesloten, en ze bleef roerloos liggen in het gras. Toch kon je niet in haar buurt komen, aangezien de elektriciteit er nog was om haar lichaam heen.

De soldaten hadden stil toe gekeken en vluchtte uiteindelijk snel weg. Zuko lag nog steeds in het gras en hij opende zijn ogen langzaam aan half. Hij zag eerst wat wazig maar al snel scherp. Verderop zag hij nog iemand liggen en herkende Rose. Hij wist even niet waarom hij zelf op de grond lag, hij kon zich namelijk niets herinneren van het gebeuren met de draak. Moeizaam stond hij op en wankelde hij richting Rose. Hij stak een hand naar haar uit maar kreeg ineens een schok. Hij trok zijn hand terug en kneep zijn ogen even dicht. Ineens herinnerde hij zich dat hij ook elektrischiteit kon sturen. Hij sloot zijn ogen voor even en haalde diep adem. Het was gevaarlijk om te doen maar toch probeerde hij het maar. Hij maakte een paar bewegingen en stuurde het elektrischiteit om Rose zo veilig mogelijk weg. Hij voelde bij zichzelf wel een aantal schokken, maar dat maakte hem niet uit. Hij moest Rose helpen. Hij zakte weer door zijn knieén. En keek naar Rose. Hij wist niet hoe hij haar moest helpen. Omdat hij nauwlijks wist wat er met haar aan de hand was. Hij dacht toen aan wat er eerder was gebeurd. Rose had verteld over het helende water. Hij keek er even naar en tilde Rose toen voorzichtig op. Hij wankelde even maar liep toen richting het water. Hij ging bij de rand weer door zijn knieén en liet Rose het water in zakken. Hopelijk zou het water helen. Natuurlijk hield hij zijn armen wel onder Rose want straks zou ze nog zinken.

Rose merkte niet dat Zuko haar oppakte, en ze merkte ook niet dat ze naar het water werd gebracht. Wat ze wel had gemerkt was dat ze geen elektriciteit meer om haar heen voelde, en ze voelde dan ineens dat ze nat begon te worden. Even schrok ze ervan, en daarna keek ze dan naar Zuko. Ze wist even niet wat zeggen, aangezien hij haar ook gewoon had kunnen laten liggen.

Zuko keek met half open ogen naar haar. Hij dreigde weer om zijn gevoel even te verliezen. Al snapte hij niet hoe dat kon. Hij zag toen dat Rose hem aan keek en het water leek te helpen. Hij tilde Rose weer voorzichtig uit het water en legde haar in het gras waarna hij zichzelf ook achterover liet vallen en zijn ogen voor kort sloot. ''wat is er gebeurd?'' vroeg hij meer aan zichzelf dan aan Rose, al klonk het wel alsof hij het aan Rose vroeg.

Rose keek naar hem, en ze merkte dan dat hij haar weer in het gras legde. Ze hoorde zijn woorden wel, maar ze wist niet zeker of het tegen haar was. Dus besloot ze er niet op te antwoorden, en ze keek dan naar boven. Even geeuwde ze zachtjes, en ze kroop dan dichter tegen Zuko aan. Haar ogen sloot ze dan ook voor een tijdje, en ze viel dan ook inslaap. "Ik hou van je." Zei Rose dan plots in haar slaap, en ze lag er vredig bij.

Zuko opende zijn ogen weer en voelde iets tegen zich aan. Hij zag dat het Rose was en vond het eigenlijk niet meer zo erg als ze zo iets deed. Hij liet haar dan ook rustig liggen en hoorde haar woorden. Hij kon niet echt zien of ze nou wel of niet sliep maar het leek er wel op. Hij besloot dus maar te zwijgen en viel zelf na een tijdje ook in slaap.

Rose sliep gewoon verder tegen hem aan, en ze lag met haar hoofd half op zijn schouder. Ze had niet echt door dat ze die woorden had gezegd, maargoed ze bleef toch gewoon neerliggen. Terror was tevoorschijn gekomen, en hij had een zwart deken meegenomen die Rose ergens vergeten was. Deze legde hij op beide neer, en hij verdween dan gewoon weer. Men kon hem niet zien, maar hij was nog in de buurt van hen.

Zuko lag nog een tijdje te slapen waarna hij rustig wakker werd. Hij opende slaperig zijn ogen en draaide zijn hoofd even opzij. Hij keek in het rond en voelde ineens weer iets tegen zich aan. Hij herinnerde zich dan ook weer dat het Rose was en hij ging voorzichtig recht zitten zonder haar wakker te maken. Hij keek toen in het rond en schrok van de enkele verbrandde plekken die op sommige stukken gras en bomen waren te zien. Zuko stond met een ruk op en zag een helm van een ridder liggen. HIj pakte het op en snoof. Hij gooide het de grot in en balde zijn vuisten even. Wat was er ooit gebeurd? En sterker nog waarom kon hij het zich niet herinneren?

Rose lag rustig te slapen, en ze had het deken nog op haar. Ook merkte ze niet dat hij was recht gestaan, en Terror kreeg in de grot plots een helm tegen zijn kop. Hij schrok er dan ook even van, en hij brulde dan ook heel even luid. Daarna keek hij in het rond, en hij liep de grot dieper in tot aan de uitgang. Daar ging hij staan als een onzichtbare in de duisternis, en hij richt zijn aandacht op het gevaar dat hier kan rondhangen. Na een lange tijd werd Rose weer wakker, en ze keek dan ook slaperig in het rond. Ze voelde dat haar hoofd op springen stond, en ze greep er dan ook heel even naar.

Zuko hoorde de brul en deed even een stap van schrik naar achteren. Hij hoorde daarna niets meer en zuchtte diep. Hij keek even om naar Rose en zag dat die nog rustig liep te slapen. Hij liep vervolgens naar de rand van het water toe en hurkte er bij neer. Hij sloeg wat water in zijn gezicht en haalde diep adem. Hij liep toen weer wat meer het gras op en maakte een ruime kring van vuur om zich heen. Hij ging midden in de kring zitten in kleermakers zit en sloot zijn ogen. Ondanks dat hij redelijk goed had geslapen moest hij nog wat meer rust hebben. En zich concentreren kon hij het beste met zijn eigen element omzich heen. Hij probeerde voor zich te krijgen wat er gebeurd was.

Rose keek in het rond, en ze merkte dan opeens dat er een kring van vuur rond Zuko was. Even was ze verbaasd om het vuur, maar dan keek ze even naar de grot waar gebrul vandaan kwam. Terror zat nog steeds in het duister van de grot bij de ingang, en hij hield echt alles in de gaten. Ze wist dat de wolf dat deed, om deels haar te beschermen. Maargoed ze was het dan ook gewoon van hem, en ze wreef heel even over haar hoofd.

Zuko opende na een tijdje zijn ogen weer en het vuur verdween in het niets. Hij keek in het rond en zag dat Rose wakker was. Hij glimlachtte even vaagjes naar haar en keek toen weer in het rond. Hij vroeg zich af waar Iron eigenlijk was. Blijkbaar stond die nog buiten de grot, die mocht nu ook wel naar binnen komen. Het paard kon dan mooi ff drinken. Zuko liep naar de ingang van de grot toe en liep er door heen. Hij liep de grot vervolgens uit en keek in het rond. Plots leek zijn wereld voor goed ten onder te gaan toen hij zijn zwarte hengst zag liggen. Het dier had enkele brandwonden en een paar pijlen in zijn schouder. Onder Iron lag een plas bloed en in Zuko zijn ogen verschenen voor het eerst echt tranen in zijn ogen. ''dit kan niet.. Dit moet een nachtmerrie zijn..'' zei hij slikkend. Hij stapte op Iron af en zakte door zijn knieén. Zijn trouwe hengst, die hem jaren lang had geholpen met vluchten en alles, was dood..

Aan een van de pijlen hing een brief. Zuko rolde het open.
laat dit een goeie waarschuwing zijn.. jij bent de vuurprins en dat weet je, thuis in de wildernis hoor je niet. Hopelijk zet dit je aan het denken. stond er in de brief. Het was niet ondertekend en kon dus van iedereen zijn. Zuko gooide de rol tegen een boom aan en een schreeuw ontsnapte uit zijn keel. Hij legde zijn armen over het dier heen en hij begroef zijn gezicht in de manen. Zijn benen zaten inmiddels half onder het bloed. Maar het kon Zuko niet meer schelen. Niets kon Zuko nog meer schelen. Tranen stroomde over zijn wangen. Hoe kon zijn eigen soort zo tegen hem doen?