Rennen naar het bos

Rose was weggerend met haar dieren naar het bos, en tranen liepen gewoon over haar wangen heen. Ze kon er niet meer tegen, en ze sprong dan van haar merrie af. Daar stortte ze gewoon in, en ze bleef maar huilen. De moordenares in haar was even niet te zien, en ze dacht steeds aan hoe haar familie haar had behandeld. De wolf, het paard en de valk keken haar bezorgd aan, maar toch waren deze drie dieren altijd al bij haar gebleven om haar te beschermen. De merrie kon duivelvleugels tevoorschijn laten komen, en de wolf kon dat ook. Terror ging rustig bij Rose zitten voor troost, en hij gaf haar dan ook enkele likjes in het gezicht. Rose greep hem stevig vast, en ze huilde dan ook zachtjes met haar hoofd gedrukt in zijn vacht.

Zuko liet Iron het bos in galloperen. Zuko keek in het rond maar zag niets. Hij legde een hand weer even tegen zijn hoofd aan. Hij snapte niet dat hij zolang last kon hebben van zoiets. Misschien was hij toch ziek, maar daar zou hij later wel over nadenken. Hij moest Rose vinden om zijn excuses te geven. Hij had erge spijt dat hij zo was uitgevallen tegen haar. Ze had hem tenslotte geholpen, maar dat zij diegene was aan waar hij uitgehuwelijkt was, dat voelde gewoon vreemd. Zuko voelde zich moedeloos worden en hij liet Iron halt houden. Hij liet zich van de hengst zijn rug af glijden en keek naar de grond. Ineens sloeg hij met een vuist tegen een boom aan. Hij kon zich toch zo kwaad maken om zijn ouders. Ze begrepen niet hoe hij zich voelde. Hij zakte vervolgens door zijn knieén en hij sloeg met een vuist tegen de grond. Hij liet een korte schreeuw horen terwijl hij zijn gezicht naar de lucht had gericht en een vuur straal schoot omhoog waarna het kort daarna weer verdween. Zuko greep naar zijn hoofd en voelde het gebonk weer erger worden. ''argh ik word gek van mezelf..'' gromde hij en hij kneep zijn ogen dicht. Iron keek ongerust naar zijn baasje en hinnikte eens. Het paard maakte wat onrustige bewegingen en stampte een aantal keren tegen de grond.

Rose zat nog steeds te huilen in de vacht van Terror, en hij keek haar troostend aan. Amfilia en Falcon keken ook bezorgd naar haar, en ze maakte dan beide geluid. Amfilia hinnikte dan ook heel luid, en Falcon maakte luide krijsgeluiden. Daarna liet Terror ook nog eens een huil horen, en Falcon vloog dan omhoog in de lucht. Hij had namelijk geschreeuw gehoord, en hij vloog er dan gewoon op af. Deze cirkelde dan rond bij Zuko, en hij land dan rustig bij hem neer. Falcon keek verbaasd naar Zuko, en hij krijste dan ook heel even kort. Rose hield Terror nog steeds vast, en ze was dan uiteindelijk inslaap gevallen van het huilen. Het had haar energie wat afgenomen, en om eerlijk te zijn had ze ook nog niet echt iets gegeten. Maargoed ze at bijna nooit rond deze tijd, en veel eten kon ze niet aangezien ze telkens achter haar aan waren. Terror keek haar aan, en hij merkte dan ook dat ze inslaap was gevallen.

Zuko hield zijn handen bij zijn hoofd en had eerst niet in de gaten dat Falcon bij hem neer gestreken was. Uiteraard merkte Iron het natuurlijk wel en het paard hinnikte eens luid. Zuko keek op en keek richting Iron. Het paard knikte richting de valk en Zuko volgde zijn blik. Hij schoot omhoog bij het zien van Falcon en deed een stap naar achteren. ''jij.. jij bent die valk van Rose. Waar is Rose?'' vroeg Zuko aan het dier en hij bleef vervolgens vlak voor de valk staan. Als Falcon hier was dan was Rose vast ook wel ergens hier in de buurt. Dat kon niet anders, naja Zuko hoopte dan ook dat ze hier ergens in de buurt was.

Falcon keek naar de hengst, en hij bleef gewoon kalm zitten. Daarna merkte hij dat Zuko opeens omhoog schoot, en dat deed hem even schrikken. Rose sliep nog steeds rustig op de vacht van Terror, en Amfilia was kalm bij hen gaan liggen. Daarna hoorde Falcon zijn woorden, en hij keek wat treurig naar hem. Daarna vloog hij omhoog, en hij krijste als teken dat hij moest volgen. Rustig vloog hij rond zijn hoofd, en hij opende even zijn snavel kalmpjes.

Zuko volgde de valk met zijn ogen en begreep al dat hij moest volgen. Hij keek even omzich heen en sloot voor kort zijn ogen. Hij wist niet hoe hij ontvangen zou worden door Rose. En als ze boos zou zijn dan zou hij dat wel begrijpen. Hij liep naar Iron toe en sprong op de rug van het paard. Hij keek toen weer richting Falcon. ''oke breng me naar Rose'' riep Zuko richting de valk en hij wachtte af tot het dier ergens heen zou vliegen. ''ik kom eraan Rose..'' mompelde hij daarna zachtjes en zuchtte eens diep.

Falcon vloog omhoog, en hij keek dan naar Zuko. Daarna keek hij naar het paard, en Rose lag nogal diep te slapen. Daarna vloog Falcon richting Rose, en hij ging wel langzaam zodat Zuko zou kunnen volgen. Hij krijste heel even als antwoord dat hij moest volgen, waarna hij dan kalm omhoog vloog. Terror bleef gewoon in het rond kijken, en hij had een vleugel van hem tevoorschijn laten komen om haar wat warm te houden.

Zuko spoorde Iron meteen aan toen Falcon een richting op begon te vliegen. Zuko volgde Falcon en zag even later verderop wat liggen. Hij zag steeds beter wat het was en zag dat het Rose was met haar wolf en paard. Ze leek te slapen en Zuko steeg van Iron af. Hij keek naar de drie en zuchtte eens. ''het lijkt erop dat ik nog even moet wachten'' zei Zuko met een zucht. Hij liep toen naar zijn zadeltas toe en haalde er twee kleden uit. Een liet hij op de grond vallen en met de andere liep hij naar Rose toe. Hij zag de vleugel van de wolf over Rose heen en hij keek naar de wolf. ''zou ik dit over haar heen mogen leggen?'' vroeg Zuko aan de wolf en hij knikte naar de zachtte en warme rode deken met gouden kantjes.

Falcon bracht hem bij Rose, en hij ging dan op de rug van Amfilia zitten. Terror keek dan naar Zuko, en hij geeuwde dan ook heel even kort. Alledrie hoorden zijn woorden, en Terror keek dan naar haar. Als je goed keek dan kon je zien dat ze gehuild had, en hij liet dan zijn vleugel weer verdwijnen bij het horen van de vraag. De wolf knikte heel even kort naar hem, en hij keek dan naar haar. Rustig bleef hij wel liggen, en hij zou haar wakker maken als het te lang zou duren.

Zuko keek naar de wolf en zag dat hij knikte en vervolgens de vleugel verdween. Hij legde de deken over Rose heen, maar net niet over haar hoofd heen. Hij zag plots dat haar ogen lichtjes wat rood waren. Ze had dus gehuild, waarom had ze gehuild? Hij kon het niet goed snappen en weer kreeg hij het gevoel dat hij gek ging worden van zich zelf. Hij stond op en liep naar het andere kleed toe. Hij sloeg het om zichzelf heen en ging tegen een boom aan zitten. Hij keek even naar de lucht die hij door de bladeren kon zien, de lucht begon al wat te verkleuren wat betekende dat de avond eraan zat te komen. En zonder dat Zuko het echt merkte viel hij zelf ook in slaap.

Na een lange tijd geslapen te hebben werd ze wakker, en ze keek dan nog half inslaap om haar heen. Opeens merkte ze een deken op haar, en ze geeuwde dan ook heel even kort. Daarna keek ze in het rond, en ze zag dan opeens Zuko tegen een boom zitten slapen. Even keek ze naar Terror die rustig zat te kijken, en ze kroop dan met het deken naar Zuko toe. Ze ging voorzichtig tegen hem aanzitten, en ze sloot haar ogen dan ook weer even kort. Even keek ze wat naar de dieren, maar dan legt ze heel voorzichtig haar hoofd op zijn schouder.

Zuko lag nog steeds rustig te slapen en had dus niet door dat Rose al wakker was en vervolgens naar hem toe was gekropen en haar hoofd op zijn schouder gelegd. Iron keek naar Rose en brieste eens. Het paard ging uiteindelijk ook maar liggen maar hield zijn ogen wel oplettend op Zuko gericht.

Rose had eigenlijk niet echt gedacht dat ze aan hem was uitgehuwelijkt, maar toch was ze wel op de één of andere manier blij. Natuurlijk zou haar familie er niet zijn bij de trouw, maargoed hen moest ze niet meer. Dat was dan ook één van de redenen dat ze haar familie had vermoord, en ze bleef gewoon met haar hoofd op zijn schouder zitten. Ze mocht dan wel in het begin met hem gevochten hebben, maar toch voelde ze zich wel veilig bij hem. Even keek ze kort in het rond, en ze sloot dan haar ogen weer kort.

Zuko lag nog een tijdje te slapen maar werd even later wakker. Hij opende slaperig zijn ogen en gaapte eens. Inmiddels was het al echt nacht en Zuko keek even in het rond. Ineens voelde hij iets op zijn schouders en hij stond verbaasd op. Hij zag toen dat het Rose was en hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij keek naar haar en zuchtte eens diep. Hij moest het zo wel zijn excuses aanbieden, maar er waren nog wel meer dingen die hij haar waarschijnlijk moest gaan vertellen, en misschien zou dat nog zwaar gaan vallen ook.

Rose deed haar ogen, en ze merkte dan dat hij zijn ogen opende. Ze hoopte niet dat hij het erg vond dat ze op zijn schouder lag, maar dan ging ze gewoon een op een afstandje zitten. Haar blik hield ze de hele tijd op de grond gericht, en ze wist niet hoe ze het moest vertellen aan hem dat ze eigenlijk een moordenaar was. Met grote nadruk op moordenaar, want vroeger was ze zo niet. Nee, dan was ze vele anders dan nu, en dat kwam allemaal met de tijd dat haar hele familie had gedood. Ze beet even op haar onderlip, en ze keek dan naar Terror.

Zuko keek naar haar en ging toen op de grond zitten in kleermakerszit. Hij keek naar de grond en zuchtte eens diep. ''Het spijt me dat ik toen straks zo tegen je uit viel, maar ik verwachtte dit gewoon niet, en misschien wil jij het heel graag, maar ik zal toch eerlijk moeten zijn. Het punt is je bent niet verkeerd, maar ik wil niet trouwen, ik ben nu al een tijdje vrij en ik wil me nog niet binden aan iemand'' zei Zuko en hij keek even naar haar. Hij hoopte niet dat ze het erg vond en hij ging ook weer tegen de boom aan zitten. Hij haalde eens diep adem en hij sloot voor kort zijn ogen.

Rose wist even niet wat zeggen, en ze hoorde dan zijn woorden. Ze keek hem daarna aan, en ze schud heel even haar hoofd. "Ik wil me ook niet binden aan iemand, en over dat trouwen wist ik helemaal niets van. Sterker nog niemand keek van mijn familie naar me om, en ik had al helemaal niet verwacht dat jij diegene was waar ik mee moet trouwen. Maargoed ikzelf moet je eigenlijk ook wat vertellen, en ik weet niet hoe jij me dan zou gaan bekijken." Zei Rose dan zachtjes tegen hem, en ze keek dan even naar Terror. "Het zit zo dat ondanks hoe ze me hebben behandeld ik hen vermoord heb, en sinds die tijd werd de drang om mensen te vermoorden steeds hoger. Het mag dan wel raar klinken maar ik ben een moordenaar geworden dankzij mijn familie, en daardoor heb ik ze uit wraak vermoord. Ik wist totaal niets van hun plannetje dat ze aan het maken waren voor me, en vaak mocht ik niet uit mijn slaapkamer gaan." Zei ze dan gewoon verder tegen hem, waarna ze dan vluchtig wegkeek van hem.

Zuko keek weer even naar haar en luisterde naar haar woorden. Hij was opgelucht over het feit dat ze zich ook nog niet wou binden alleen dat ze er niets vanaf wist vond hij vaag. Maar hij kreeg er al gauw genoeg antwoord op want hij hoorde daarna ook de rest en zijn ogen werden even groot. Hij keek toen weg en zuchtte eens diep. Eigenlijk begreep hij het wel. ''om eerlijk te zijn begrijp dat ik je zo bent geworden door je famillie'' zei hij zacht. ''ik ben weg gegaan van mijn thuis omdat mijn ouders teveel van me verwachten, ze denken dat ik als prins gelukkig zou moeten zijn, maar in zo'n paleis voel ik me opgesloten, bovendien kreeg ik het nieuws dat ik aan iemand uitgehuwelijkt werd terwijl ik die niet eens kende, daarom ging ik weg, zodat ik vrij was. Maar mijn ouders zijn nog altijd opzoek naar me en willen me weer terug thuis, dat is logisch want ze willen dat ik me vader opvolg'' zei hij met een zucht en hij keek weer richting de lucht.

Rose wilde nu zo graag weer weggaan, en dan nooit meer tevoorschijn komen. Opzich kon ze dat wel doen, want jaren had ze alleen gewoont als een dier. Maargoed dan hoorde ze zijn woorden, en ze beet dan even op haar onderlip. "Van jou verwachten ze tenminste iets, mijn ouders keken nooit naar me om en daardoor ben ik door hun drie hier pas echt opgevoed. Ze hebben me alles geleerd over transformatie, aangezien ik ontdekt had dat ik met hen kon praten." Zei Rose dan tegen hem, en ze keek dan even naar hem.

Zuko keek haar niet aan en hoorde haar woorden. ''ik snap dat je het zo ziet, maar voor mij voelt het anders, veel anders..'' zei hij met een zucht. Hij sloeg zijn deken wat meer om zich heen en hij richtte zijn blik voor kort op Iron die rustig lag te slapen. Zuko zuchtte diep en wou er eigenlijk niet meer verder over praten. Hij sloot dan ook weer voor kort zijn ogen en probeerde er ook niet meer over na te denken. Toch lukte dat niet echt meer en hij opende zijn ogen weer en staarde naar de grond.

Rose keek naar Terror, en hij keek terug naar haar. Daarna stond de wolf gewoon op, en hij liep dan gewoon kalm weg. Dit deed hij enkel om te zien of er niemand in de buurt was, en een tijdje later kwam hij dan gewoon weer terug. Rose merkte het dan ook, en ze glimlacht heel even naar Terror. Hij en de andere twee hadden altijd al voor haar gezorgd, en Terror had zelfs vaak eten gaan zoeken voor haar. Even sloot ze haar ogen kort, en ze probeerde aan leuke momenten te denken. Toch kon ze het niet vergeten dat hij haar verloofde zou worden, maargoed ze wilde zich nu nog niet binden aan iemand. Ze was al blij dat ze elkaar goed begrepen daarover, en ze keek dan naar Zuko.

Zuko zag iets bewegen vanuit zijn ooghoeken en zag dat de wolf even weg liep maar later weer terug kwam. Zuko bleef even naar de wolf kijken maar keek toen weer richting de lucht. Zuko merkte vanuit zijn ooghoeken dat Rose naar hem keek maar hij keek even niet, waarom wist hij zelf niet goed. Alsof hij het even niet aan kon. Hij stond op en liet de deken van zich afgleiden. Zuko keek in het rond en besloot een vuurtje te maken, dat was wel fijn. Want het was een bestwel koude nacht vond hij. Hij pakte wat stenen die hij kon vinden en zette die aan elkaar in een cirkel. Vervolgens ging hij opzoek naar wat brandbare stokken, meestal brak hij gewoon wat af van enkele bomen en na een tijdje kwam hij weer terug. Hij gooide de stokken op de stenen en richtte zijn hand erop. Uit zijn hand schoot een vuurballetje en het vuur stak in een klap alles aan. Zuko had nog wat extra takken apart gehouden en hij ging voor het vuur in kleermakers zit zitten. Hij sloot zijn ogen en ademde de warmte van het vuur in. Dit was ook een reden waarom hij een vuurtje had gemaakt, hij moest even concentreren, concentreren op niets eigenlijk. Hij probeerde doormiddel van het kalmerende vuur de gedachtens weg te werken. Toch leek dat nog niet echt te lukken en dat kon je vooral zien aan een van zijn wenkbrauwen die af en toe lichtjes bewoog en die geirriteerde emotie op zijn mond en gesloten ogen. Hij stond dan ook ineens op en het vuur schoot eens omhoog met een harde klap. ''argh waarom lukt het niet..'' zei hij geirriteerd en hij keek naar het vuur. Zijn hand ging voor even naar het litteken om zijn oog maar liet zijn hand toen snel weer zakken en plofte neer op de grond. Het vuurtje was weer gewoon en brandde rustig.

Rose keek Zuko even aan, en ze merkte dan dat hij opeens opstond. Ze volgde hem even met haar blik, en ze sloot dan haar ogen voor kort. Terror keek naar Rose, en hij begon wat te praten tegen haar via gedachten. Ze zei iets in dierentaal terug, en ze keek dan weer kort naar Zuko. Plots hoorde ze hem wat zeggen, en ze had het gevoel dat ze hem stoorde. Daarna stond ze op om naar Amfilia te gaan, en even keek ze naar Zuko. Daarna praatte ze met haar dieren, en deze keken dan ook op. Ze wilde een wandeling gaan maken, en ze had hen gezegd dat ze bij hem moesten blijven. Daarna wilde ze dan weggaan voor een wandeling, en ze zucht dan ook heel even kort.

Zuko keek op toen Rose op stond en naar haar dieren toe liep. Hij zag toen haar blik naar hem en stond op. ''ga je weg?'' vroeg Zuko aan haar en hij sloeg zijn armen even over elkaar heen. Hij keek voor kort naar het vuur en snoof. Als Rose weg ging dan zou hij misschien wel mee gaan aangezien je maar nooit wist wat hier rond zwerfde, al zou hij Rose niet als een zwak meisje zien, ze was sterk, erg sterk.. Maar toch hij had het gevoel dat hij haar moest beschermen. Dat maakte hem eigenlijk nog nijdiger omdat hij zo'n dwing gevoel kreeg. Hij trapte tegen een tak aan die in de duisternis verdween en gromde even. Hij keek toen weer richting Rose en glimlachtte vaagjes. ''sorry..'' zei hij en hij kuchtte even droog.

Rose keek even om naar hem, en ze zucht heel even diep. "Ik ga even een wandeling maken, en de dieren blijven hier." Zei Rose dan rustig tegen hem, en ze keek dan naar zijn vreemd gedrag. Ze begreep even niet wat er met hem was, en ze keek dan naar de hemel. "Wees gerust ik kan in dieren veranderen en dan vinden ze me niet." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze liep dan naar hem toe. Ze nam zijn gezicht met beide handen vast, en ze drukte een kus op zijn lippen. "Ik zou zeggen blijf bij de dieren dan ben je veilig van die ruiters." Zei ze zachtjes tegen hem, en ze liet hem daarna gewoon weer los.