Rennen naar het bos

Zuko keek naar haar en luisterde naar haar woorden. ''okej'' zei hij en hij keek even richting de dieren van Rose. Hij trok een wenkbrauw op, hij kon zich prima zelf verdedigen. Blijkbaar vond zij van niet. Hij keek toen weer richting haar en voelde ineens twee handen bij zijn gezicht en vervolgens de kus. Hij keek haar met grote ogen aan en toen ze hem los liet deed hij een stap naar achteren. Hij keek weer even naar de dieren en knikte kortaf. ''oke dan..'' zei hij met tegen zin en keek even heel droog. Hij ging daarna maar weer bij het vuur zitten in kleermakers zit en sloot zijn ogen. Hij haalde eens diep adem en het vuur deinde zachtjes mee met het ritme van zijn ademhaling.

Rose keek hem rustig aan, en ze kreeg dan ineens rode ogen. Ze liep dan gewoon weg, en ze keek even naar de dieren. Deze leken te begrijpen wat ze moesten doen, en ze knikten naar haar. Daarna veranderde ze in een zwarte panter met rode ogen, en ze verdween dan uit het zicht. Rustig maakte ze een wandeling, en als ze zeker wist dat er niemand was dan veranderde ze in een mens. Rustig liep ze zo weer verder, en bij elk geluid keek ze om haar heen. Vervolgens liep ze een klein beetje sneller, waarna ze dan in een kraai veranderde. Ze vloog rustig omhoog in de lucht, en ze keek om haar heen. Na een lange tijd kwam ze weer bij hen terecht, en ze veranderde daarna weer in een mens. Toen ze als kraai rond vloog had ze een ander kampvuur gezien, en dus kon dat waarschijnlijk het teken van gevaar zijn. Rustig liep ze geluidloos achter Zuko, en ze deed dan haar handen voor zijn ogen.

Zuko concentreerde zich op het vuur en dacht voor even aan de kus die Rose hem net had gegeven. Hij wist niet goed wat hij er van moest denken. Hij had het best fijn gevonden maar voor hem hoefte het nog niet. Hij haalde nog eens diep adem en een licht glimlachtje verscheen op zijn gezicht, hij kon zijn gedachtens eindelijk even weg werken over zijn ouders maar ineens voelde hij iets voor zijn ogen. Hij schoot omhoog en draaide zich met een ruk om, het vuur schoot dan ineens ook weer een keer omhoog. Hij had het puntje van zijn mes tegen de keel van Rose aan en hij keek haar strak aan. Toen hij besefte dat zij het was stopte hij zijn mes weg. ''doe dat nooit meer'' zei hij licht geirriteerd en met een zucht.

Rose merkte dat hij opeens schrok, en ze slikte heel even kort bij het voelen van de punt van zijn mes. Toch bleef ze gewoon kalm staan, en ze keek hem aan in de ogen. Ze hoorde dan zijn woorden, en ze zucht zelf ook eens even. "Sorry." Zei Rose dan zachtjes met een pruillipje, en ze deed dan een paar stappen naar achteren. Daarna veranderde ze in een kraai met rode ogen, en ze ging dan maar in een boom zitten op een tak. Ze keek wat in het rond, en ze keek dan even kort naar hem.

Zuko keek weer even naar haar en zag het pruillipje. Hij zuchtte en rolde een keer met zijn ogen. Zijn humeur werd er de laatste dagen niet beter op. Dat kwam vooral omdat hij zichzelf af en toe niet meer onder controle had. Hij keek even omzich heen en snoof. ''ik ga wat trainen'' zei hij en keek voor kort naar Iron die lag te slapen. Hij liet het paard dan ook gewoon slapen en verdween in de duisternis. Hij kwam na een tijdje uit bij een open plek en hij maakte het riempje dat aan de koker van zijn zwaarden zat los. De koker viel op de grond en Zuko liep naar het midden van de openplek toe. Hij stond recht en sloot zijn ogen. Hij stak een arm uit en langzaam aan verscheen er meer vuur rond zijn hand. Hij opende zijn ogen en alsof het een soort zweep was maakte hij van het vuur een sliert en liet het tegen een boom aan klappen. De boom vloog in brand en zuko trok het vuur er weg en liet het verdwijnen. Hij kon natuurlijk niet het hele bos in de brand laten vliegen. Hij bleef nog een paar oefeningen doen maar de meesten mislukte, hij kon zich niet meer concentreren of zichzelf ontspannen houden.

Rose zat in de boom, en ze hoorde dan zijn woorden. Even keek ze hem na, en ze vloog dan gewoon omhoog. Ze keek toe naar de open plek waar hij naartoe was gegaan, en ze bleef toch nog in de lucht hangen. Opeens klonk er een geweerschot, en Rose schrok er dan ook plots van. Ze werd geraakt in haar vleugel, en ze viel dan naar beneden. Terror had dit aangevoeld, en hij had haar dan ook in zijn muil opgevangen. Ze keek nar haar vleugel, en ze zucht dan ook heel even diep. Daarna veranderde ze in een mens, en ze keek naar de wonde in haar arm. "Terror hou dit geheim voor Zuko." Zei Rose dan tegen hem, en hij knikte dan ook bezorgd naar haar. Ze ging tegen een boom aanzitten, waarna ze dan haar ogen sloot.

Zuko hoorde ineens een schot en keek op. Hij keek in het rond maar zag niets. Hij zuchtte eens en ineens sprongen er zwarte paarden uit de bosjes met ruiters erop. Ze gooide een net naar Zuko maar Zuko verbrandde het. ''jullie weer...'' gromde hij. ''alstublieft prins Zuko u moet met ons mee terug'' zei hij het meisje dat ook op de velden was. ''snappen jullie het nou nog niet, ik ga niet mee terug!'' riep hij kwaad en hij schoot vuur ballen op het af. De ruiters lieten hun paarden weg gaan en weerde de vuurballen af. Ook de ruiters van de thuis van Zuko konden vuur sturen. Zuko keek rond hem naar hen en maakte van wat vuur een sliert. Zoals een zweep sloeg hij tegen een ruiter aan die met een klap naar achteren vloog. De andere stuurden snel vuur op hem af en Zuko sprong omhoog. Hij sloeg nog een ruiter met de sliert en ook die klapte kreunend tegen een boom aan. Maar ineens vloog er uit het niets een grote en sterke vlam op Zuko af en Zuko klapte hard tegen een boom aan. Hij viel naar beneden en lag met een pijnlijk gevoel op de grond. Een man met een harnas landde op de grond. Het was de admiraal. ''neem hem mee, nu!'' riep hij nijdig. ''en bind hem goed vast'' gromde hij daarna. De ruiters haastte zich naar Zuko toe en bindde zijn handen en voeten vast. Zuko zag wazig en kort daarna vielen zijn ogen dicht. De ruiters tilde Zuko op het paard van de admiraal en de admiraal reed weg en de ruiters volgden. Zuko opende zijn ogen half en wist dat hij in de problemen was. Moeizaam scheurde hij met zijn tanden een stukje van zijn shirt af en liet het op de grond vallen. Hopelijk vond Rose het. Daarna was hij verdwenen in de duisternis.

Rose zat neer met een gewonde arm, en Falcon was ondertussen weggevlogen om te zien of ze veilig waren. Hij had echter gezien wat er met Zuko was gebeurd, en hij volgde hen dan ook gewoon in de lucht. Hij was erg stil in de lucht, en zijn blik ging dan naar Zuko. Het enige wat je aan de valk kon zien waren zijn felrode ogen, en hij bleef hoog in de lucht vliegen. Rose vond het vreemd dat de valk ineens weg was, en ze stond dan maar op. "Terror ga Falcon zoeken Amfilia en hengst van Zuko kom met mij mee." Zei Rose dan in dierentaal tegen hen, en ze liep dan naar haar merrie toe. "Hengst van Zuko mag ik uw naam weten." Vroeg ze dan in paardentaal tegen hem, en ze hoorde dan gehuil van Terror. Aangezien deze het stukje stof van zijn shirt had gevonden, en daarbij was er ook een veer te zien.

Iron werd wakker en stond slaperig op. Het dier keek richting Rose en was even verbaasd over het feit dat Rose tegen hem kon praten. ''Iron'' antwoorde hij daarna op haar vraag en de hengst hoorde de huil. Het dier gallopeerde erop af en zag de wolf bij een stukje stof staan. Iron boog zijn hals en rook aan het stukje stof. Zijn oren hingen ineens slap. Hij had de geur van zijn baasje herkent. Hij hinnikte zacht en de hengst legde toen kwaad zijn oren in zijn nek en hinnikte eens schel terwijl hij steigerde.

Zuko was onder tussen het bewustzijn kwijt geraakt en hing nog steeds over het paard van de admiraal heen. ''wat doen we met hem? wil de vuur heer hem gewoon terug zien?'' vroeg een van de ruiters. ''ja natuurlijk wil hij dat, denk je soms dat hij een dode zoon thuis wil, jij stomme idioot!'' riep de admiraal nijdig richting de ruiter en rolde eens met zijn ogen. De admiraal vond de ruiters maar onnozele mensen.

Rose keek hem kalm aan, en ze hoorde dan zijn naam. "Iron jij moet ons de weg tonen als je dat niet erg vind." Zei Rose dan tegen hem, en ze sprong op haar paard. Deze volgde de hengst, en ze hinnikte dan met hem mee. Falcon bleef die mensen volgen, en hij sprak dan in gedachten tegen Terror, Amfilia en Rose. Ze luisterden aandachtig naar de valk, en ze ging dan bij Iron staan. "Het spijt me voor hem, maar geen zorgen we zullen hem terug halen en beschermen tegen de ruiters." Zei Rose dan zachtjes tegen Iron, en ze knikte dan naar Terror. Deze verdween in rook op, en binnen enkele minuten was hij al in de buurt van Falcon tevoorschijn gekomen. Zijn vleugels kwamen dan ook tevoorschijn, en hij keek met zijn rode ogen in het rond. Daarna liep Amfilia in de juiste richting, en ze hinnikte zachtjes naar Iron.

Iron spitste zijn oortjes en keek richting Rose. Hij knikte even en hoorde toen de zachtte hinnik vad Amfilia. Hij stapte achter hun aan en brieste eens wat veel op een zucht leek. Het dier hoopte dat ze zijn baasje snel vonden.

Na een tijd nog gereden te hebben kwamen de admiraal en de ruiters op een open plek. Er waren tenten en een kampvuur te zien. Met andere woorden er was daar dus een kamp. De admiraal sprong van zijn paard af en keek naar Zuko. ''ik snap niet wat z'n vader in hem ziet, hij zal nooit een echtte prins worden'' gromde de admiraal. ''haal hem van m'n paard af en breng hem naar die tent'' zei de admiraal tegen de ruiters en hij knikte naar een tent. Alle tenten waren donker rood met zwarte vuur symbolen erop. Het meisje bood aan Zuko naar zijn tent te brengen en ze tilde Zuko dan ook met veel moeite van het paard af en brengde hem naar de tent toe. Ze legde hem op een bed en ging zelf op het bed zitten. Met haar hand streek ze over het litteken van Zuko heen. ''het spijt me dat ik de admiraal help Zuko..'' zei ze met een zucht en ze stond op waarna ze de tent uit liep. Zuko bleef roerloos liggen en ademde onregelmatig.

Amfilia liep als de bliksem richting Terror en Falcon, met natuurlijk Iron achter haar aan. Algauw kwam de wolf terecht in het kamp, en hij keek dan in het rond. Rustig maakte hij zich onzichtbaar, en hij liep dan de tent in waar Zuko neerlag. Hij blies echter de touwen los, en daarna gaf hij Zuko een lik in het gezicht. Toch was de wolf nog onzichtbaar, en hij bleef dan ook gewoon zo staan. Falcon zat neer in een boom, en hij krijste dan ook angstig luid. Zijn felrode ogen begonnen wat te gloeien, en hij keek dan in het rond. Niet veel later kwam de merrie in aantocht, en de valk had dat opgemerkt. Rose sprong van haar af, en ze keek even naar haar wonde. Deze pijn negeerde ze gewoon, en ze zocht naar de gedaante van Terror. Algauw met nog geen seconde later vond ze hem, en ze liep dan vlug richting de tent zonder gezien te worden. Ze keek naar Zuko met een bezorgde blik, en ze gaf hem dan zachtjes een kus op zijn lippen. "Word wakker alstublieft." Zei ze heel zachtjes tegen hem, en ze keek dan naar Terror. "Neem hem op je rug en vlieg zo hoog mogelijk." Zei Rose dan kalm tegen hem, en met veel moeite had ze hem op Terror zijn rug gelegd. Daarna liep de wolf de tent uit, en hij vloog dan omhoog de lucht in. Wees voorzichtig Rose. Zei de wolf tegen haar, en hij bleef wel hoog in de lucht hangen. Rustig liep ze naar het midden van het kamp, en ze keek dan wat in het rond.

Zuko had niks gevoelt van de lik of de kus. Hij was nog steeds niet bij bewust zijn en zijn huid voelde gloeiend heet aan. Zijn adem bleef onregelmatig en hij had dan ook niet in de gaten dat hij even later in de lucht was op de rug van Terror. De admiraal keek dan ook met een nijdige blik op. ''de prins word ontvoerd grijp dat meisje!'' riep de admiraal en vuur schoot van alle kanten op Rose af. Daarna volgde ook pijlen van ruiters die die afschoten.

Rose bleef gewoon kalm staan, en ze keek de admiraal aan. Haar ogen werden zwart, en ze beschermde zichzelf met duister vuur. Daarna keek ze in het rond naar de pijlen, en met een simpele beweging liet ze de pijlen weerkaatsen. Het vuur verdween gewoon met één beweging, en ze liep dan op de admiraal af. "U moest je eens schamen om hem zomaar mee te nemen zonder MIJ te kennen!!!" Riep Rose dan tegen hem, en ze verdween dan in zwarte rook. Daarna kwam ze terecht achter de admiraal, en ze had haar katana tegen zijn keel aangedrukt. "En nu wil ik dat je vertelt tegen je leider dat hij Zuko niet meer zal zien, en anders vermoord ik jou met één beweging." Zei ze dan dreigend tegen hem, en aan de katana was gif gesmeerd dus als ze hem gewond zou maken dan had hij kans om dood te gaan door het gif.

De admiraal keek naar Rose en een lichtte grijns verscheen op zijn gezicht. ''kom nou, denk je dat je mij zomaar kunt verslaan, bovendien doe ik dit voor de vader van Zuko, ik zou het uit mezelf niet eens over nadenken om Zuko terug te brengen, die jongen is niet eens prinswaardig'' zei de admiraal spottend en hij keek vanuit zijn ooghoeken achter zich naar Rose. Ineens schoot hij vuur af op Rose en het moest haast wel raak zijn omdat het snel ging en ze stond dichtbij. Vervolgens sprong hij weg van haar en schoot weer wat vuur op haar af. Daarna keek hij omhoog naar de wolf en hij sprong naar een boom toe omhoog. Via de boom sprong hij richting de wolf. Hij stuurde vuur af op de wolf en pakte toen Zuko vast. Hij legde Zuko over zijn schouder heen en zijn paard was al aan komen galloperen. De admiraal landde op zijn paard en legde Zuko voor hem over het zadel. Hij liet zijn paard vervolgens sneller galloperen, weg van het kamp en op weg naar het paleis. ''je zal snel thuis zijn Zuko..'' zei de admiraal met een licht grijnsje en hij liet zijn hengst nog wat sneller gaan.

Rose voelde plots brand tegen haar, en ze beet op haar onderlip. Ze moest Zuko zien te beschermen, en ze liet dan maar het vuur haar raken. Dit betekende toch het einde voor de admiraal, en ze grijnsde dan ook heel even kort. Terror liet hem gewoon doen, maar het vuur raakte hem niet eens. Ondertussen waren er al donderwolken tevoorschijn gekomen, en ze keek dan naar haar dieren. Deze knikten dan ook kort naar haar, en ze liep dan weg richting de admiraal met een grote snelheid. Algauw was ze veranderd in een zwarte cheetah, en zo volgde ze hem gewoon op de voet. De dieren verdwenen dan ook in rook op, en ze lieten het over aan Rose op dit moment. Daarna bleef de dame verder rennen, en helaas voor hem was ze sneller dan hem. Ze verdween echter uit het zicht, en toch bleef ze hem gewoon achtervolgen. Ze zou die man dood bijten, en ze zou het hem betaald zetten voor de brandplekken in haar kleding.

De admiraal reed nog steeds door op zijn paard en keek af en toe naar Zuko. ''als het zo door gaat is hij nog dood voordat we aan komen, volgensmij is hij ziek ofzo'' zei de admiraal droog. Hij had dan ook niet door dat Rose achter hem aan zat. De admiraal zag dat het verderop wat lichter werd. Ze waren dus bijna uit het bos.

Rose volgde hem gewoon op de voet als een cheetah, en ze sprak dan in haar dierenvorm een duistere spreuk uit. Ze mompelde deze spreuk een paar keer, en je zag overal zwarte kraaien met rode ogen vliegen. Deze vielen de admiraal dan ook aan, en ze zorgden ervoor dat de hele omgeving donker bleef. Daarna sprong ze op hen af, en ze greep dan Zuko vast. Daarna veranderde ze in een paard, en ze zorgde ervoor dat hij op haar rug lag. Ze vond dat hij het nu wel heel erg warm had, en ze hoopte dan ook dat ze snel kon zijn. Daarna rende ze als de bliksem weg, en ze merkte dan Terror op. Deze nam Zuko over, en hij verdween dan in rook op bij een schuilplaats die hij gevonden had. Algauw verdween zij ook in rook op samen met de kraaien, en ze kwam terecht in een koele grot. Ze ging bij Zuko zitten, en ze wist even niet wat ze moest doen. Opeens kreeg ze tranen, en ze keek er verbaasd naar. Daarna zag ze Falcon met kruiden afkomen, en ze nam deze dan aan. Ze deed deze in een potje, en ze zorgde ervoor dat ze goed gemalen waren zodat je er heet water bij kon doen. Dat deed ze dan ook allemaal, en ze nam dan de vloeistof in haar mond. Ze deed Zuko zijn lippen wat van elkaar, en ze gaf hem dan ook een kus op de lippen. Voorzichtig liet ze de vloeistof in zijn keel glijden, en ze hoopte maar dat het lukte.

De admiraal keek verbaasd op en schoot vuur af op de kraaien. Ineens was Zuko voor hem verdwenen en hij keek in het rond toen alles verdwenen was. Hij beet op zijn kiezen en kneep zijn ogen dicht. Daarna liet hij een schreeuw uit woede horen.

Zuko lag stil op de grond en was nog steeds gloeiend heet. Ineens voelde hij weer een beetje door de vloeistof in zijn keel want die moest hij natuurlijk wel door slikken. Hij slikte die dan ook moeizaam door en hoestte een paar keer omdat hij zich bijna verslikte. Zuko had zijn bewustzijn dan ook weer een beetje gevonden maar kon zich nog niet echt bewegen. Behalve zijn ogen die half open gingen maar nog wel wazig zagen.

Rose nam weer vloeistof binnen, en alweer deed ze deze in zijn mond. Ze was bezorgd om hem, en ze streelde zijn wang heel even kort. Daarna merkte ze dat zijn ogen half open gingen, en ze bleef dicht tegen hem aanzitten. Even voelde ze weer tranen van haar wangen rollen, maar ze probeerde dat niet te laten merken. Kort daarna drukte ze haar lippen weer op de zijne, en ze omhelsde hem heel even kort. "Blijf bij me." Zei Rose zachtjes tegen hem, met bedoeling dat hij moest blijven leven.

Zuko hoorde de woorden van Rose wazig. ''tuurlijk..'' zei hij toen opeens, maar wel wat schor. Zuko had zijn ogen nog steeds half open maar zag al wel scherper. Hij had de tranen lichtjes gezien. Langzaam aan bewoog hij zijn hoofd een beetje en legde die tegen haar aan. Hij sloot zijn ogen weer en haalde eens diep adem. Hij was nog steeds wat warmer maar gelukkig al wel wat minder dan eerst.

Rose keek naar hem bij het horen van woorden, en ze reageerde er verder niet op. Ze voelde opeens zijn hoofd tegen de hare aan, waarna ze hem dan even aankeek. Daarna nam ze weer wat van het vloeistof in haar mond, en ze deed weer hetzelfde als daarnet. Ze keek hem dan aan, en ze keek kort om haar haan. Daarna ging ze maar op een afstandje van hem zitten, en ze zucht heel even diep. Haar arm deed pijn, en ze had ook nog eens brandwonden dankzij die admiraal.

Zuko voelde nog wat van de vloeistof en slikte het door. Hij voelde vervolgens hoe Rose een stukje afstand van hem nam en hij ging liggen op de grond. Hij ging met zijn rug naar haar toe liggen en staarde met half open ogen voor zich uit. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Hij was blij dat Rose hem had gered en hem nu weer beter maakte, maar ze had al zoveel voor hem gedaan. Bovendien kreeg hij het gevoel dat hij verliefd begon te worden, en of hij dat zo leuk vond daar twijfelde hij nogal over. Hij zuchtte diep en voelde zich al wat beter worden. Toch was hij nog erg moe en had hij weer die bonkende hoofdpijn.

Rose keek hem niet meer aan, en ze keek naar haar gewonde arm. Even zucht ze diep, en ze keek dan naar de dieren. Terror keek haar echter bezorgd aan, en hij besloot dan om Iron te gaan halen. Opeens was hij weg, en niet veel later kwam hij terug met Iron in de grot. Hij liep dan naar haar toe, en gaf haar een voorzichtige lik in het gezicht. "Het spijt me dat ik jullie bezorgd maak, maar hij mag niet weten dat ik gewond ben aan mijn arm." Zei Rose dan in dierentaal tegen hem, en ze sloot daarna gewoon haar ogen.

Zuko lag nog steeds op zijn zij met zijn rug naar Rose toe. Zo kon hij haar teminste niet aan kijken. Hij voelde meer gevoel in zijn armen en benen en hij zette zichzelf met veel moeite recht. Daarna stonde hij langzaam aan op en hield hij zichzelf recht via de muur van de grot. Iron liep naar Zuko toe en hinnikte naar hem. ''het is goed..'' zei hij met een schorre stem. Hij sloot zijn ogen even, hij wou de admiraal terug pakken, hem doden. Hij en de admiraal. Hij zag het gevecht al voor zich. En hij zou winnen.. Hij moest wel.