Here comes Zuko..

Zuko liep met rustige passen over het veld heen. Achter hem liep een uitgeput zwart paard. Ze hadden ver gerezen en beide van hen had een behoorlijk trek naar eten. Zuko keek even over zijn schouder naar Iron die met lompe passen achter hem bleef. Zuko bleef staan en zijn paard volgde automatisch zijn voorbeeld. Zuko draaide zich om en keek zijn hengst aan. ''zo kunnen we niet verder, we moeten eten hebben'' zei Zuko droog en snoof eens. Zuko had een beetje lang zwart haar en door zijn kleren kon je haast wel verwachten dat hij iets met vuur kon. Op zijn gezicht was bij zijn linker oog dan ook een groot litteken in de vorm van een vlam om zijn linker oog te zien. Zuko keek even in het rond, maar nergens waren mensen te zien. Niemand kon hij dus beroven en hij hoorde kort daarna bij die gedachten dan ook geknor van zijn maag. Zuko zuchtte diep en besloot maar af te wachten tot dat er iemand hier kwam.

Rose liep rustig rond bij de velden, en ze keek dan ook kort in het rond. Ze snoof heel even diep, en ze liep gewoon kalm weer verder. Haar ogen had ze enkel voorzich gericht, en er vloog opeens een zwarte valk met rode ogen over een jongen heen. Deze keek naar beneden, waarna hij dan wat geluid maakte. Rose merkte haar valk op, en ze bleef even staan. Met haar zilveren ogen keek ze in de richting naar waar de valk was, waarna Amfilia haar zwarte paard met rode ogen tevoorschijn kwam. Natuurlijk was er in de buurt ook een zwarte demonwolf met rode ogen aan het rondlopen, en ze sprong kalm op haar merrie. Deze liep dan gewoon rustig naar de valk toe, en ze hinnikte dan heel even bij het merken van een zwart paard. Rose had natuurlijk genoeg eten mee, en ze bleef op een paar meters afstand van de jongen staan met haar paard.

Zuko sloeg zijn armen over elkaar heen en keek in het rond. Nog steeds was er niets te zien tot dat er een opvallende zwarte valk met rode ogen over vloog. Zuko volgde het dier met zijn ogen en keek weer omzich heen. Hij hoorde dan ook plots een hinnik en zag een paar meter van hem vandaan een meisje op een zwart paard. Dat meisje had vast wel iets bij haar aan eten. Dit was dan ook zijn kans. Hij ging recht staan en grijnsde lichtjes. Hij liet zijn armen langs zijn lichaam hangen en balde zijn vuisten. Een arm ging in een snelle beweging op zij en vuur schoot over het veld heen. Daarna volgde ook zijn andere arm en de lijn vuur vormde een cirkel om hem en het meisje en haar paard. Hij trok vervolgens zijn twee zwaarden en rende op hen af. Dit is misschien mijn kans op eten, en dat moet ik niet verknallen. Bovendien heeft Iron het nog meer nodig dan ik, aangezien hij mij steeds moet dragen dacht hij terwijl hij nog steeds op het meisje en haar paard af rende. Om zijn zwaarden verscheen er dan ook ineens vuur.

Rose keek naar haar valk, en ze wist dat Terror ook in de buurt was. De merrie keek op als er opeens vuur rondom hen was, en ze begon dan te steigeren. "Rustig maar lieverd hij zal niet de kans krijgen." Zei Rose zachtjes tegen haar, en ze merkte dan dat de jongen op hen afkwam. De merrie bleef dan ook rustig, en Rose sprong van haar af. Opeens verdween de merrie in rook op, en Rose stond daar dan 'alleen'. Droog keek ze naar de jongen, en haar zilveren ogen bleven op hem gericht. Helaas voor hem had de merrie eten in de zadeltas, en ook wist ze dat Terror niet ver van hen was. Deze was ondertussen in hun richting aan het komen, en hij zou toeslaan als die jongen iets zou doen. Ook keek ze droog naar het vuur om zijn zwaarden, en ze deed dan alsof ze een weerloos meisje was. Kalm ging ze neerzitten in het gras, en ze plukte dan ook wat gras uit de grond.

Zuko keek even verbaasd toen de merrie ineens in rook op verdween maar bleef op het meisje af rennen. Hij sprong vervolgens omhoog en sprong op haar af. Hij duwde zijn voet tegen haar borst zodat ze met haar rug de grond raakte en hield de punten van zijn brandende zwaarden bij haar nek. ''waar is je eten?'' vroeg hij emotieloos en kortaf. Hij had zijn capouchon op en er viel dus een lichtte schaduw over zijn ogen. Toch was zijn litteken om zijn oog goed te zien. Iron stond achter het vuur stil te kijken naar wat zijn baasje deed en brieste eens. Het paard was niet bang voor het vuur, hij was er immers wel aan gewend geraakt door dat zijn baasje vuur stuurde. Zuko keek nog steeds strak richting het meisje en hield zijn voet op haar borst gedrukt.

Rose bleef zitten zonder hem aan te kijken, en opeens voelde ze zijn voet tegen haar borst. Ze lag nu op haar rug naar hem te kijken, en ze merkte dan de zwaarden bij haar nek op. "Dat hebt je net gemist." Zei Rose dan droog tegen hem, en ze keek hem geoon kalm aan. Haar zilveren ogen keken nog steeds naar hem, en ze keek dan naar zijn voet die op haar borst zat. Opeens sprong er uit het niets een wolf op hem af, en hij zorgde ervoor dat de jongen nu op zijn rug neerlag. De wolf had zijn klauwen in zijn bovenarmen gevestigd, en hij keek de jongen grommend aan in de ogen. Daarna stond Rose kalmpjes op, en ze ging bij de jongen staan. "Denk je nou echt dat je mij aan kan?" Zei ze dan emotieloos en droog tegen hem, waarna ze naar Terror keek. "Weet je je bent echt dom om mij ineens aan te vallen en dat enkel om eten!" Zei ze echter nog droger, waarna ze dan met een simpele beweging het vuur in zwart vuur liet veranderen.

Zuko keek haar nog steeds strak aan en zijn geduld begon op te raken. Hij hoorde toen haar woorden en snoof. Hij drukte zijn voet meer in haar borst en ineens werd hij omgeduwt. Zijn zwaarden gleden uit zijn handen en hij voelde de grond tegen zijn rug. Hij kreunde even en zijn capouchon was van zijn hoofd gegleden. Hij keek recht in de ogen van een wolf en voelde toen de klauwen van de wolf in zijn armen. Hij beet op zijn kaken en beukte ineens met zijn knie in de maag van de wolf. Hij duwde de wolf vervolgens van zich af en pakte zijn zwaarden op. Hij sprong omhoog en landde een paar meter van het meisje en haar wolf weer op de grond. ''ik moet toch op een manier eten zien te krijgen, en lief vragen zit er voor mij niet bij'' zei Zuko nijdig en hij stopte zijn zwaarden weg. Hij keek naar het zwarte vuur en snoof. Hij vroeg zich af hoe ze dat gedaan had maar daar zou hij later wel over nadenken. Om zijn vuisten verscheen vuur en hij schoot vuur ballen op het meisje en haar wolf af.

Rose keek hem droog aan, en ze keek dan toe hoe hij de wolf opzij duwde. Terror keek enkel de jongen dreigend aan, en hij voelde de knie in zijn maag. Dit deed hem nog meer kwaad worden, en hij keek dan in het rond. Hij bleef daarna gewoon zitten, en hij keek toe hoe zijn bazin zou gaan vechten. "Bij mij zal het helaas niet lukken om mijn eten af te nemen." Zei Rose dan droog tegen hem, en ze keek toe hoe hij vuurballen op haar en Terror afschoot. Met een brede grijns keek ze naar de vuurballen, en met een simpele beweging weerkaatsten deze terug naar hem. "Je moet echt beter leren vechten hoor, want met die zwakke aanvallen kom je er niet." Zei ze dan tegen hem, en haar ogen werden dan puur zwart. Ook kwamen er donderwolken tevoorschijn, en bliksemflitsen in de lucht. Haar lippen likte ze heel even kort af, en ze verdween dan in rook op. Daarna verscheen ze vlak voor zijn neus, en ze schopte hem tussen de benen en in de maag. Daarna verdween ze weer, en ze stond dan weer bij Terror.

Zuko gromde bij haar woorden en weerde de vuurballen ook weer af. Hij keek verbaasd toen ze verdween en vlak voor hem verscheen. Hij voelde vervolgens de schop tussen zijn benen en de stomp in zijn maag. Hij had het gevoel dat hij moest kotsen, al zou dat niet lukken want veel zat er niet meer in zijn maag aan eten. Zuko keek nijdig naar haar en stond langzaam aan weer recht. ''denk maar niet dat ik zo makkelijk op geef'' gromde hij. Hij zwaaide een paar bewegingen met zijn armen en er verscheen en grote vlam die hij op Rose af vuurde. De vlam was nog deels vast aan zijn handen dus hij kon het heen sturen waar hij maar wou. Even werd het wel wazig voor zijn ogen en hij wankelde even. Toch bleef hij door doen en liet hij de sterke en grote vlam nog steeds op haar af gaan en haar aanvallen.

Rose keek hem aan, en ze grijnsde dan ook heel even kort. Ze amusseerde zich wel met hem hier, en ze keek dan in het rond. "Tja ik geef ook niet zomaar op." Zei Rose dan droog tegen hem, en ze bekeek hem van top tot teen. Daarna zag ze een grote vlam, en ze keek deze gewoon kalm aan. Ze liep gewoon op het vuur af, en ze stak haar hand dan uit. Met een simpele duistere spreuk veranderde het vuur in zwart ijs, en ze verdween dan weer plots. Daarna kwam ze weer voor zijn neus terecht, en ze drukte dan uitdagend een kus op zijn lippen. Daarna verdween ze weer, en ze kwam weer op dezelfde plek terecht.

Zuko keek strak naar haar en zag tot zijn verbazing dat ze gewoon op het vuur af liep. Hij zag hoe ze het in zwart ijs veranderde en hij liet het vuur snel los voor dat hij zelf ook in een stuk ijs zou gaan veranderen. Ineens stond ze weer voor hem en voelde hij haar lippen op de zijne. Hij schrok er lichtjes van en snoof even. Hij keek toen weer nijdig en stuurde weer enkele snellere vuur ballen op haar af. Daarna volgde ook een grote vlam die langzaam aan in een draak veranderde en brullend op haar vloog. Zuko moest moeite doen om het wel goed te doen en door zijn honger viel hij steeds bijna weg. Uiteindelijk werd het dan ook zwart voor zijn ogen en zakte hij door zijn knieén. De vuur draak verdween dan ook ineens maar de vuurballen vlogen nog op Rose af. Hij viel op zijn zij met zijn rug naar Rose toe lag hij daar in het gras. Iron sprong dan ook ineens over het vuur heen en gallopeerde richting zijn baasje. De hengst duwde met zijn neus tegen de wang van zijn baasje maar er kwam geen beweging in Zuko.

Rose keek hem aan, en ze keek dan naar de vuurballen. Ze bleef gewoon staan, en ze zag dan dat hij opeens neerviel. "Euhm ok?" Zei Rose dan wat verbaasd, en ze liet de vuurballen gewoon verdwijnen met haar hand. Daarna zag ze de hengst van hem, en ze zorgde ervoor dat de ring van vuur ook verdween. Rustig liep ze op hem af, en ze keek de hengst rustig aan. "Laat mij maar even." Zei ze dan tegen het paard, en ze ging op haar knieën bij hem zitten. Amfilia was ondertussen weer tevoorschijn gekomen, en de valk zat ondertussen op de rug van de wolf. Deze gingen ook naar haar toe, en ze nam dan enkele spullen uit haar tas. Rustig liet ze vuur tevoorschijn komen, en ze legde een deken onder zijn hoofd. Daarna begon ze het eten te bereiden, en ze zucht heel even kort. Ze maakte er gewoon soep van, en daarna deed ze zijn mond open. Natuurlijk blies ze even in de lepel, en ze liet de soep in zijn keel glijden. "Mannen en hun maag." Zei ze met een zucht, en ze nam dan wat soep in haar mond. Rustig drukte ze haar lippen op de zijne, en ze liet de soep in zijn mond glijden naar zijn keel. Kalm bleef ze bij hem zitten, en ze wacht dan af totdat hij weer wakker zou worden.

Iron tilde zijn hoofd op en legde zijn oren even in zijn nek. Toch liet hij het maar toe dat ze bij hem kwam, hij had weinig keus namelijk. Zijn baasje had hulp nodig. Zuko lag nog steeds stil op de grond en had lichtjes de soep in zijn keel gevoeld en had het dan ook door geslikte. Hij voelde zich dan ook wakker worden en hij opende zijn ogen half. Hij zag even wazig maar al vrij snel weer scherp. Hij zag ineens twee benen en voelde iets zachts onder zijn hoofd. Hij schoot omhoog en ging iets naar achteren. Tot verbazing zag hij het meisje dat hij had aan gevallen. Hij voelde een lichtte na smaak van de soep. Had ze hem nou net eten gegeven ofzo. Hij zag dan ook het bakje met soep en een lepel erin. ''waarom help je mij?'' was het enigste wat hij er nu uit kon krijgen. Iron stapte naar zijn baasje toe en legde zijn snuit tegen zijn wang. Zuko keek verbaasd op en zag dat het Iron was. Hij legde een hand tegen het hoofd van de hengst aan en keek het voor kort aan. Daarna keek hij weer richting Rose en besloot hij om nog even te blijven liggen. Hij was nog een beetje duizelig dus als hij nu weer in de benen zou gaan kon hij zo een paar minuten later weer down gaan. Dit keer lag hij gewoon op zijn rug en het kon hem even niets schelen dat Rose bij hem zat. Hij was haar wel dankbaar voor de soep maar hij kon niet begrijpen waarom ze hem hielp.

Rose keek kalm naar hem, en de wolf was rustig gaan liggen naast Amfilia. Haar ogen dwaalden even af naar de omgeving, en ze keek dan naar Falcon. "Falcon kijk of er niemand in de buurt is." Zei Rose dan zacht tegen hem in dierentaal, en ze zag dat hij omhoog vloog. Dit omdat ze niet lang op één plek kon blijven zitten, en ze zucht dan ook heel even kort. Ze merkte dat hij opeens omhoog schoot, maar ze bleef gewoon kalm zitten. Haar ogen richt ze heel even op het vuur, en ze keek hem dan weer aan. "Omdat ik vandaag geen dode op mijn geweten wil hebben." Zei Rose dan zacht tegen hem, en ze keek hem kalm aan. Dan zag ze dat hij weer neer ging liggen, en ze nam dan het bakje met de soep. Ze zorgde ervoor dat er weer soep in de lepel was, en ze bracht deze dan naar zijn lippen. Ze keek hem dan ook kalm aan, en opeens hoorde ze Falcon krijsen dat ze weg moest gaan. Ze schrok er dan ook van, maar ze kon hem nu niet alleen laten hier.

Zuko sloot voor even zijn ogen maar hoorde toen haar woorden. Wat bedoelde ze daar mee? Had ze soms eerder wel iemand vermoord? Zuko keek haar even met gefronste wenkbrauwen aan maar keek toen weer naar de lucht. Hij zag de valk van het meisje en bleef er even naar kijken. Als hij er over nadacht was het eigenlijk een best mooi dier. Zuko merkte toen de lepel, hij keek even naar Rose en pakte toen de lepel van haar over. Hij liet de soep rustig in zijn mond glijden en slikte het kort daarna door. ''hmm dat voelt goed'' zei hij rustig en lichtjes zacht. Ineens hoorde hij gekrijs en hij keek richting de valk. Hij had ook gemerkt dat het meisje wat geschrokken was. ''wat is er?'' vroeg hij en hij ging wat moeizaam recht op zitten. Zijn hoofd leek wel tien keer zwaarder dan normaal te voelen en zijn hart bonkte zachtjes in zijn hoofd wat een irritant en misselijk gevoel gaf.

Rose keek naar omhoog, en dan naar haar paard en wolf. Deze hadden het blijkbaar ook aangevoeld, en ze beet even op haar onderlip. "Ik ben blij dat je de soep lekker vind." Zei Rose dan zacht tegen hem, en ze keek dan recht voorzich. Ze moest weg gaan nu, maar ze kon hem niet alleen laten. "Uhm gewoon ze zitten achter me aan, en ik kan niet op één plek blijven. Maar dit keer zal het een uitzondering zijn, aangezien je nog niet helemaal in orde bent." Zei ze dan zachtejs tegen hem, en ze merkte dan ook dat hij recht ging zitten. "Je bent nog niet volledig in orde." Zei ze dan terwijl ze hem weer op zijn rug legde, en even hing zo boven hem met haar hoofd op een kleine afstandje van hem vandaan.

Zuko keek naar haar en volgde haar blik even naar haar paard en wolf. Hij zuchtte eens en keek toen voor kort naar zijn eigen paard die hem ook aan keek. Zuko grinnikte even en hoorde toen de woorden van Rose. Hij keek weer naar haar en kon toch een klein glimlachje vertonen voor haar. Hij luisterde toen naar wat ze vertelde en trok een wenkbrauw even op. Hij werd vervolgens weer op zijn rug gelegd en ze was vlak bij hem met haar gezicht. Hij keek haar even stil aan. ''nou.. je hoeft niet persee voor mij hier te blijven, ik bedoel ze zitten achter jou aan. Niet achter mij, ik neem dus aan dat ze mij niet zoveel zullen doen'' zei hij uiteindelijk zacht tegen haar en hij bleef haar rustig aan kijken.

Rose keek hem aan, en ze had net zijn glimlachje opgemerkt. Dan bleef ze nog steeds zo bij hem zitten, en ze keek hem diep in de ogen aan. Daarna hoorde ze zijn woorden, en ze schud heel even haar hoofd. "Mooi niet ik blijf bij je totdat je weer op krachten bent, en het kan mij niet schelen dat ze me nu zullen vangen." Zei Rose dan tegen hem, en ze legt even haar hand tegen zijn wang. "Ondanks het feit dat ik de valk, het paard en de demonwolf heb zal er mij voorlopig niets gebeuren." Zei ze dan heel zachtjes, en ze streelde zijn wang heel even kort. Dan wilde ze weer recht gaan zitten, en ze sloot even de ogen.

Zuko bleef haar rustig aan kijken en volgde haar bewegingen met zijn ogen. ''maar je kent me niet eens echt, ik bedoel.. kort geleden probeerde ik je nog te beroven. Wat trouwens niet echt een succes was..'' zei hij met een zucht en hij keek even weg. Plots voelde hij haar hand tegen zijn wang en hij keek haar weer aan. Hij bleef haar stil aan kijken en voelde het gestreel. Vervolgens zag hij dat ze weer recht ging zitten en haar ogen sloot. Hij sloot zijn ogen ook even en haalde diep adem. Hij wist niet echt wat hij moest denken nu. Dit meisje hielp hem, zonder dat ze echt wist wie hij was. Dat was zo verwarrend, want hij had nog nooit mensen tegen gekomen die hem hielpen. Naja dat kwam dan ook omdat hij altijd dreigend of nijdig over kwam.

Rose keek hem aan in de ogen, en ze schud dan haar hoofd even kort. "Het maakt niet uit wie je bent, en ja dat was wel een verkeerde zet, maargoed ik kon je niet zomaar laten liggen." Zei Rose dan kalm tegen hem, en ze keek dan in het rond. Daarna keek ze naar haar wolf, en deze zorgde dan ook voor dat ze allebei beschermd werden door hem. Hij gromde dan ook heel even kort, waarna hij zijn klauwen liet zien. Hij stond klaar om aan te vallen als het moest, en toch zou hij beide beschermen. Rustig keek ze de jongen aan, en ze liet zich dan op haar rug vallen. Om eerlijk te zijn had ze wel wat energie verloren, maar dat interesseerde haar niet echt. "Eet maar gerust verder hoor, ik heb nog genoeg eten in voorraad." Zei ze hem dan met een glimlachje, en ze bleef gewoon neerliggen naast hem.

Zuko keek haar aan en hoorde haar woorden. Hij glimlachtte even heel lichtjes. ''bedankt..'' zei hij rustig. Zuko sloot voor kort zijn ogen en hoorde toen iets naast zich neer gaan op het gras. Hij draaide zijn hoofd opzij en opende zijn ogen. Hij zag dat het het meisje was en hij keek snel weer naar de lucht. ''ik ben trouwens Zuko'' zei hij tegen haar. Hij vond het nu niet zo erg om zijn naam te zeggen. Ze had hem immers geholpen en ze was best aardig. Hij hoorde toen haar andere woorden en hij ging wat rechter zitten. Hij pakte het kommetje met soep en pakte de lepel vast. Rustig nam hij nog wat van de soep. De soep begon wat koud te worden en Zuko blaasde er tegen. Het leek alsof hij daar mee het warme weg wou blazen maar hij maakte de soep juist warmer met zijn adem. Hij nam er daarna rustig nog wat van.

Rose keek hem kalm aan, en ze sloot dan kort haar ogen. Daarna hoorde ze zijn naam, en ze keek weer naar hem. "Rose." Zei Rose dan kalm tegen hem. Even keek ze hem nog aan, maar daarna sloot ze haar ogen weer gewoon. Het was vreemd om aardig te doen tegen iemand, aangezien ze al die jaren mensen had vermoord. Alleen hij leek wel anders dan de meeste mensen, aangezien ze aanvoelde dat hij haar niet zou gaan veraden. Nouja ze kon het ook mis hebben, maargoed ze had nooit echt vertrouwen in iemand gehad. Laat staan dat ze met één of andere man moest gaan trouwen van haar ouders. Ze beet op haar onderlip, en dacht dan ook aan die tijd. Haar ouders hadden haar uitgehuwelijkt aan iemand, en het vreemde was dat die ook over de kracht van vuur beschikte. Maargoed nadat ze haar familie had vermoord was ze gewoon gevlucht, en zo begon haar slachtpartijen breder te worden tot de dag van vandaag.

Zuko keek even naar haar toen ze haar naam zei en knikte even alsof hij wou zeggen. 'aangenaam dan' Hij keek weer naar zijn kommetje die nu op was en hij zette het neer. Hij wou weer gaan liggen maar ineens hoorde hij wat. Hij keek op en zag in de verte wat aan komen. ''en dat zijn ze zeker'' mompelde Zuko. Op de een of andere manier had hij het gevoel dat hij Rose moest beschermen en er verscheen vuur om zijn vuisten. Zuko kneep zijn ogen voor kort dicht omdat hij weer wat duizelig werd maar liet het niet merken. Hij spreidde zijn armen maakte weer wat bewegingen en een cirkel van vuur verscheen om hen heen. Dit keer maakt hij het vuur dan ook wat hoger en sterker. Hij voelde weer gedreun in zijn hoofd en om een vuist verdween het vuur. Hij greep met zijn hand naar zijn hoofd, maar bleef wel staan.

Rose keek hem weer aan, en ze glimlacht dan even kort. "Als je nog wilt hebben er is nog genoeg in de ketel." Zei Rose dan rustig tegen hem, en ze keek dan op bij het horen van iets. Ze hoorde dan zijn woorden, en ze keek dan in de verte. Even keek ze naar zijn handen, en ze wist even niet wat hij van plan was. Daarna keek ze naar de ring van vuur, en ze stond dan ook op. "Gaat het wel met je?" Vroeg Rose dan wat bezorgd, en ze keek hem dan ook bezorgd aan.

Zuko hoorde haar stem en knikte snel ja. ''ja het gaat wel..'' loog hij en hij keek weer naar de plek waar vijf zwarte paarden met ruiters verschenen. De paarden hadden bruinig en rode bekleding en rij tuigen en ook de ruiters waren roestbruin met rood gekleurd aan pansers. ''nee toch..'' zei hij verbaasd en hij trok snel zijn capouchon over zijn hoofd heen. De voorste van de ruiters maakte een poort in het vuur en ze reden er door heen. De ruiters sprongen van hun paarden af. ''jij, meisje, jij gaat met ons mee'' zei de man met een strakke blik. ''en jij, wegwezen hier'' bromde een van de andere mannen die klaar stond om iets af te vuren op Zuko. ''wacht!'' riep een meisje stem ineens. Een van de ruiters stapte naar voren en deed het deel van haar harnas dat op haar hoofd af. Een meisje keek richting Zuko en liep naar hem toe. Ze bleef hoogstens twee meter van hem vandaag en ging ineens door haar knieén. ''Dit is prins Zuko, kijk naar zijn kleding, kijk naar het litteken'' zei het meisje. Zuko zijn ogen werden groot, het meisje herkende hem. Hij liet zijn capouchon van zijn hoofd afgleiden. ''Prins Zuko, uw ouders zijn zo ongerust, ze zullen vast blij zijn om u terug te zien, en vooral bij het zien van dit, u hebt de vrouw waar u aan gehuwelijkt bent al ontmoet'' zei de leider van de groep. De andere mannen bogen ook voor Zuko. ''wat?!'' riep Zuko ineens. Zuko draaide zijn hoofd nijdig richting Rose. ''Jij wist hier zeker van of niet?!'' riep hij kwaad. Zuko keek weer naar de ruiters en Iron draafde naar hem toe. Zuko sprong op de rug van Iron en hield de teugels stevig vast. Hij moest ook wel moeite doen om zijn evenwicht niet te verliezen. ''luister maar naar deze woorden.. ik ga niet mee terug, mijn vader kan het schudden'' gromde hij en Iron steigerde een keer. De ruiters deinsde verbaasd achterruit.