Wie is daar?

Kid was bij het meer. Hij keek over het water. Hij wist niet wat hij moest doen en verveelde zich. Hij keek even naar zijn handen en stond daarna op. Hij trapte een steentje in het water. Hij hoorde iets. Hij pakte gelijk twee geweren uit zijn holster en keek de omgeving rond. "Waar zit diegene?" zei hij zacht. "HEY LAAT JE ZIEN!!!" riep hij.

Ineens sprong er uit een boom een jongen met losjes zwart haar en een litteken in de vorm van een vlam om zijn oog. Zijn armen waren over elkaar geslagen en zijn ogen waren gesloten. Ineens opende hij zijn ogen dan ook en zijn goudkleurige ogen keken richting de jongen. ''maakt het je wat uit dan wie hier is?'' vroeg Zuko aan hem. Zuko zag de geweren maar liet geen angst zien. Zolang hij vuur en elektrischiteit kon beheersen was hij nergens bang voor, zelfs geen geweren.

Diegene? Die twee. Yasu keek naar de twee gestaltes. Mannen. Ze wenkte met haar hoofd dat Haya, haar caracal, weg moest. De ene man schreeuwde. Zeker weten angst. De ander was kalm. Ze twijfelde of ze uit de boom moest komen waar ze in zat. Meer dan twee mensen meed zij meestal. Zouden ze van de Taira-clan zijn? Daar zou ze wel achter komen als ze in ieder geval die boom uit ging.
Met een zachte plof belandde ze achter de kalme persoon. Haar lichtgrijze ogen keken naar Kid. Zwijgend bleef ze staan. Het viel haar op dat hij geweren had. Zwak hoor. Kon hij niet vechten als een man?

Kid keek naar de man die uit de boom sprong. Hij stopte zijn geweren weg. Hij kreeg een rilling over zijn rug. De man was assymetrisch. Hij was dan zelf ook niet volledig symmetrisch maar de rest was wel perfect. Hij keek naar de vrouw die niet veel later ook nog bij kwam springen. Hij draaide zich om en moest zich in te houden niet te gaan flippen. De vrouw had zich ook totaal assymetrisch gekleed. Hij keek naar de grond. "Ja anders vraag ik het niet..." zei hij wat geërgerd. Hij keek om. Hij was soms iets te voorzichtig met dingen, en dat kon je merken.

Zuko keek emotieloos naar de jongen en hoorde toen iets achter zich. Kalm keek hij om en zag hij een meisje staan. Zijn ogen gleden kort over haar heen maar zei verder niets tegen haar. Hij keek weer richting de jongen en zag dat die zijn geweren weg stopte. Hij hoorde toen zijn woorden. Zuko snoof even. ''jammer voor jou dan, maar ik ben niet van plan hier ineens weer weg te gaan'' zei Zuko en hij liet zijn armen langs zijn lichaam hangen en balde die even. Hij liep toen naar de rand van het water toe en keek naar zijn spiegelbeeld. Het was altijd weer dat irritante litteken dat zijn ogen vonden en hij trapte een steentje weg die op zijn spiegelbeeld, precies op de plek van het litteken in het water plonste. Zuko keek toen weer even om naar de jongen.

Kid hoorde de woorden van Zuko en grinnikte even. "Ik vroeg ook niet of je wilde vertrekken..." zei hij en keek om. Hij keek daarna weer naar de vrouw en ging op de grond zitten. Hij hield zijn ogen op zijn handen gericht. Waarom was het leven toch zo assymetrisch? Hij kon het niet hebben. Hij pakte een bloemetje van de grond en keek er naar. Kijk dat is toch eens mooi, een perfect symmetrische bloem. Hij glimlachtte even en keek naar de twee anderen.

Yasu keek naar de rustige man, Zuko, die wat geïrriteerd leek door zijn spiegelbeeld. Haar blik ging al gauw naar Kid. Hij vond iets ook vervelend, maar ze kon niet bedenken wat. In zijn hand had hij een bloem. Zou dat wat voor hem betekenen? Ze liep langzaam naar hem toe en ging ook zitten. Zwijgend keek ze naar de bloem. Alles eraan was perfect. Het hart was mooi rond, de blaadjes hadden allemaal dezelfde vorm.. Waarschijnlijk had hij iets met symmetrie en perfectie. Ze snoof de zoete geur op van de bloem. Deze had ze eigenlijk nog nooit geroken. Door haar vluchten had ze zich nooit kunnen verdiepen in de natuur. 'Stoor je je?' Eindelijk trok ze haar mond open, maar het had niet harder geklonken dan het gezoem van een bij.

Kid keek naar de bloem. Hij merkte ineens Yasu op die er aan rook. Hij keek op. "Hmmm...soms..." zei hij. "Het is gewoon dat deze bloem is perfect symmetrisch. Waarom is de wereld dat dan totaal niet.." zei hij en keek haar even aan. Hij was er gek op en dus kon hij het niet hebben als het niet was. Hij keek naar Yasu. "Ach maar het is maar een domme en stomme obsessie van mij en daar moet ik maar mee leven..." zei hij zacht.

'Symmetrie..' mompelde ze. 'Het is niet eens zo gek. Maar er is maar weinig symmetrie in de natuur. Deze bloem is een uitzondering. De sierlijke vormen van de natuur kun je niet veranderen. ' Ze stond op. Alsof ze iets zocht liet ze haar blik glijden over het meer. De golfjes waren maar klein, en de weerspiegeling van de zwakke zon maakte dat het water glinsterde. Ze sloot haar ogen voor een paar seconden. Haar lichaam voelde zwaar, en als ze niet altijd op haar hoede moest zijn zou ze wel kunnen slapen. Voor lang. Ze keek weer naar Kid. Zijn obsessie was apart, maar niet vreemd. Haar obsessie was wraak, maar daar dacht ze zelf anders over. Daarna bleef ze gedachteloos staan.